Πού
πας πουλί μ' ! Πού πας γιαβρί μ',
πού
πας ατού σα ξένα ;
Έλα
πουλόπο μ' , κλώστ' οπίσ'
και
σ'άλλο μέρος δέβα.
Εκεί
σα ξένα σα μακρά και σα πιδεβασέας
ποτές
'κί γίνεται χαρά, πάντα σκοτεινασέας.
Τσιμπούσιν
'κί γουρέφκεται, ποτίν 'κί ποτισκάται,
ήμπιος
καντουρεφκεται, ν'αϊλί σ'ατόν θα χάται.
Εκεί
τ'άθια μαρέν'τανε, τα μάραντα χλομαίν'νε,
τα
μανουσάκια τ'έμορφα, τη γης το χρώμαν
φέρνε.
Εκεί
χλοάδα 'κί φυτρών' παντού τσοκεύ' η δείσα
σον
Άδ' καμμίαν 'κί μερών' πάντα σκοτία έν'
πίσσα.
Εκεί
ο Χάρον κυβερνά, που 'κί γελά καμμίαν,
εκεί
'κί γίνεται χαρά, 'κι'ακούς την τραγωδίαν.
Α'χάτος
έρθεν σην στρατίν, εσέναν λογισκάται,
τέρεν
και μ'ανασπάλτς πουλί μ' , "κανέναν
'κί λυπάται"
Ο
Χάροντας 'κί μασχαρεύ' , 'κί σκών' τιμήν
και τάμαν
τινάν
κομπών και καντουρεύ' , θα πέρ'ατον
εντάμαν.
Εσύ
'κ'εκαντουρέφκουσ'νε και πώς εκαντουρέφτες
;
ση
Χάρονος σα ψέματα, εσύ πως επλανέθες ;
π'εχπάστες,
ρίζα μ' και θα πάς, άμον Θεού πουλόπον ;
εσύ
εκεί ντό θα εφτάς, τσεχάλτς σ'αΐκον
τόπον.
Σον
δρόμον τον αγύριστον, εσύ γιατί εσέβες
;
την
στράταν γιάμ' ελάθεψες και εμάς όλτς
επιδέβες ;
Ραχόπο
μ' ατεβίρεφτον και πώς ετεβιρέφτες ;
λιθάρι
μ' απελέκετον και πώς επελεκέθες ;
Ήλιε
μ' ! Ντό εβασίλεψες και εμαύρινες τον
τόπον ;
Ντό
είδες και εζέλεψες, αφκά σον Άδ' πουλόπο
μ' ;
Αρνί
μ' ! Γιατί 'κί καλατζεύ'ς, γιατί 'κί δί'ς
λαλίαν,
γιατί
εμάς τιδέν 'κί λές και σύρτς την μοναχίαν
;
Πουλί
μ' ! Τ'εσόν η καμονή, βαρύν τυραννισία,
βραστόν
νερόν η χαμονή σ' , έκαψεν την καρδία μ'
.
Εμέν'
η βρούλα εσάρεψεν εκάγα και εβρουλία,
την
κάρδια μ' εσουμάδεψεν και τα φτερά μ
Δόσ'με Θεέ μ' το γιατρικόν και απάλινον τα
πόνια μ' ,
αλλέως
με θανατικόν λιγόστεψον τα χρόνια μ' .
-Θεέ
! που είσαι υψηλά, γιάμ' 'κ'εγροικάς τον
κόσμον ;
έλα
ολίγον χαμελά και κάλλυνον τον πόνον.
Κανείς
σον κόσμον 'κ'εγροικά, πόσον πονεί η
Μάνα,
όντας
ακούει λυπητερά να κρούγνε την καμπάναν
!
Και
κρούει, αργά, θανατικά και άχαρα η καμπάνα
!
Ο
Χάροντας ευτάει χαράν, ν'αΐλί σ'ατέν'
την Μάναν !
Μεσαρέτες
