"Έφυγε"ο Γιώργος Κιτμιρίδης που ζούσε στη Βοστώνη.

Έστραψεν και-ν- εβρόντεσεν και η χρ'ά τη γής ελάεν
και α'σό πολλά το βοετόν ο κόσμον εχαλάεν ! 

Έρθεν και εδέβεν το κακόν, τ’ομμάτια όλια κλαίγ’νε,
α’ούτο ο κόσμον ο καλόν, απ’είνας – είνας φεύ’νε.

Σον Άδ' περ'μένε οι γονέοι, Θοδώση και Πανίκας ͘
 σο γιάν'ατουν θα γιανασεύ' , τ'εμέτερον ο Γιωρίκας !

Π’εχπάστες 'ξάδελφε να πάς, άμον Θεού πουλόπον ;
Εσύ εκεί ντό θα ευτάς, τζεχέλτς σ’αΐκον τόπον ;

Εκεί τ’άθια μαραίν’ντανε, τα μάραντα χλομαίν’νε,
τα μανουσάκια τ’έμορφα, τη γής το χρώμαν φέρ’νε.

Εκεί χλοάδα 'κί φυτρών' , παντού τσοκεύ' η δείσα,
σον Άδ' καμμίαν 'κί μερών', πάντα σκοτία έν' πίσσα !

Εκεί ο Χάρον κυβερνά, που 'κί γελά καμμίαν,
εκεί κανένας 'κί γελά,'κι'ακούς κοσμί' λαλίαν. 

Ο Χάροντας 'κί μασχαρεύ', 'κί σκών' τιμήν και τάμαν,
τινάν κομπών και καντουρεύ' θα πέρ'ατον εντάμαν !

Εσύ 'κ'εκαντουρεφκουσ'νε και πώς εκαντουρέφτες ;
ση χάρωνος σα ψέματα, εσύ πώς επλανέθες ;

Ραχόπο μ' ατεβίρεφτον και πώς ετεβιρέφτες ;
λιθάρι μ' απελέκετον και πώς επελεκέθες ; 

Σον δρόμον τον αγύριστον εσύ γιατί εσέβες ;
την στράταν γιάμ' ελάθεψες και εμάς όλτς επιδέβες ;

Εσύ εθέλ'νες την "ζωήν", 'κι'εθέλ'νες την "σκοτίαν"
γιατί όλτ'ς επιδέβες'μας και σύρτς την μονασίαν ;

Τέρεν να πάς αποκατάν’, εκειάν’ σα Θεοστράτια,
και μόνασον ακεί απάν’ σ’αγγελικά παλάτια.
                                                                           Mesaretes