-Ο ξεριζωμός-

19 Μάη

ημέρα μνήμης και θύμησης

για τον Ποντιακό Ελληνισμό.

-Την Πόλ’ όντας επαίρνανε, Ορντού και Τραπεζούνταν

οι ξέν’σεΐρ ετέρνανε, ...ανθρώπ’ πως μασαιρούνταν !

-Ο Αε Σάββας σιγοκλαίει, στενάζ’ ο Βαζελώνας,

Αέρτς, ΑΓιάννες, Αε Βασίλτς, ψάλ’νε Θεού κανόνας.

-Τα Σούρμενα τα έμορφα, με τη τρανοψαλτάδες,

ψάλ’νε το « Κύρ’ ελέησον » εντάμαν με ποπάδες.

-Η Κερασούντα κρυφοκλαίει, η λεφτοκαρομάνα,

τα λεφτοκάρα επέμ’νανε ασώρευτα σ’ορμάνια.

-Σαμψούντα θαλασσόνυφε και θαλασσοδερμέν’τζα,

εστά να κλαίς, ’κ’ι(γ)εύ’ σ’εσέν’, να φαίνεσαι κλαμέν’τζα.

-Το μικροπούλ’ το Ζερφυρή εσάσεψεν και ετέρνεν,

σίτ’ έφυεν η ταρασή παντέρημον επέμ’νεν.

Παντέμορφος Γαλλίανα, με τα νερά σ' τα κρύα,

άμον ζινίσια ολόερα σ' δεκαοχτώ χωρία.

-Ορντού μοιρολογούν’εσε τρακόσα εννέα χωρία,

αιώνια θα τιμούν’εσε Ρωμαί-ι-κα παιδία.

-Η Τραπεζούντα σίτα κλαίει κλαινίζ’ όλον τον τόπον

η Παναΐα μοιρολογά και σείεται ο Πόντον.

-Τη Παναΐας Σουμελάς τ’ομμάτα εδιακρύαν,

Ματσούκα μ’ άλλο μη "γελάς", σα χώματα σ’ εξύαν.

-Ρασόπα, μη συρίζετεν, ποτάμα, μη βοάτεν,

τη χαμονήν τ’εμέτερον τούλα μοιρολο(γ)άτεν.

Εταουτέφταν τ’εμετέρ’, "επέραν" τα ρασία,

α’σόν εχτρόν κυνηγημέν’, άμον Θεού πουλία.

Τ’ημ’σόν η χώρα σα δεξιά, εξέβαν σα ρασία,

τ’άλλο τ’ημ’σόν πα, σά ζεβρά, θα πάνε ση Ρουσίαν.

Σ’ανατολάς που έφυ(γ)αν, π' εποίγαν σην Ρουσίαν,

άλλα ατόσα έσυραν , σο σέρτ’ σην εξουσίαν.

Παρ’όλια’τουν τα βάσανα, Ατείν ξαν’ ογρασεύνε,

με θέϊτρα και γράμματα, διασκεύνε – μασχαρεύνε.

Κρατούνε πίστ’ και καλατζήν, Ποντιακά ατέτια,

σα παρακάθια με ρακίν, γουρεύνε μουχαπέτια.

Ση δύσεν πα, που έφυγαν και έρθαν σην Ελλάδαν,

Ατείν ολίγα ’κ’έσυραν, να ζούν’ με τ’άλλτς εντάμαν.

Ατείντς σον Πόντον είχαν’ατς, τρανούς νοικοκυραίους

και σην Ελλάδαν π’έρθανε, έχν’ατς για τελευταίους.

Άμα ! ούτε ένας Πόντιος ’κ’εγέντον γυρευός,

με την δουλείαν και τ’αχούλ’, ξαν’ γίνεται τρανός.

Οι Τούρκ’ ατείντς ’κ’εφέκαν’ατς, τον βίον για να φέρ’νε,

με τα όπλα εκουβαλάεψαν, την ψ’ήν’ατουν να παίρ’νε.

Εσέγκαν σην ποχτσάν’ατουν, νερόπον και φαόπα,

βούκαν-βούκαν εφάϊσανε, σην πείναν τα μωρόπα.

Έγκανε με τα σέρα’τουν, καντήλας και εικόνας

τα ιερά κειμήλια, που ζούνε σα αιώνας.

Σην ψ’ήν όλ’ εκουβάλεσαν, πατρίδαν και θρησκείαν,

σ’αχούλια’τουν εκράτεσαν, σοφίαν και ιστορίαν.

-Ν’αϊλί σ’εκείνο το δεντρόν ντο"τρώει" αξιναρέαν,

πάντα θα "κλαίει" και θα "ματών’"...α’ση γεράν μερέαν.

Από το βιβλίο μου :Ο Πόντον ο μοναχογιόν Copyright© 2004 Μεσαρέτες