- Ο Σανταίος - (19 Μάη ημέρα μνήμης των Ποντίων)

Ποντιακά:       - Ο Σαντέτες -                   ₪ Ο κόσμον σίτα εχτίουτον α’σή Θεού τα σέρια, Σαντέτες εγεννίουτον με ζίπκαν και μασαίρια. Σαντέτ’ την Σάνταν αγαπούν’, την ψήν ’κί λογαράζ’νε, πατρίδαν, πίστην και οσπίτ’, πολλά καλά ωράζ’νε. Σαντέτες σίτα μοιρολο(γ)ά, την λαχουσήν ατ’ άκ’σον, άκ’σον ντό λέει αφουκριστά και εσύ με δάκρα κλάψον : "Σον ουρανόν την ψή μ’ χρωστώ σον Άδην το κορμόπο μ’, ση Σάνταν’εμουν π’αγαπώ, ας θάφ’νε το καρδόπο μ’. Σίτα φυτρών άμον δεντρόν, και φέρ’ χλωρά κλαδία, όθεν κλαδίν εκεί πουλίν φωλέας με πουλία ".                   ₪ Από το βιβλίο μου : Ποντιακοί Στοχασμοί   Δaρμενείας - Μασχαρείας - Τραγωδίας                     Copyright© 2006

Ερμηνεία :            - Ο Σανταίος -                   ₪ Ο κόσμος όταν κτιζότανε απ’του Θεού τα χέρια, Σανταίος γεννιότανε με «ζίπκα» και μαχαίρια. Σανταίοι τη Σάντα αγαπούν, ζήση δε λογαριάζουν, πατρίδα – πίστη – σπιτικό πολύ καλά κοιτάζουν. Σανταίος σαν μοιρολογά τα εσώψυχά του ψάξε, άκου τι λέει ψιθυριστά κι’εσύ με δάκρυα κλάψε : "Στον ουρανό χρωστώ ψυχή, στον Άδη το κορμί μου, στη Σάντα που αγαπώ τη γη ας θάψουν την καρδιά μου. Όταν φυτρώσει σαν δεντρί, όταν κλωνάρια βγούνε, όπου κλαδί εκεί πουλί πολλές φωλιές θα δούνε".                   ₪ Ο Μεσαρέτες