-Π’εχπάστες φίλε και θα πάς ;-

Έστραψεν και-ν- εβρόντεσεν "έφυεν" ο Νικόλας! επέρεν’ατον ο Θεόν σα βραδυνά τα ώρας. Έρθεν και εδέβεν το κακόν, τ’ομμάτια όλια κλαίγ’νε, α’ούτο ο κόσμον ο καλόν απ’είνας – είνας φεύ’νε. Π’εχπάστες φίλε, και θα πάς άμον Θεού πουλόπον ; Εσύ εκεί ντό θα ευτάς τζεχέλτς σ’αΐκον τόπον ; Εκεί τ’άθια μαραίν’ντανε, τα μάραντα χλομαίν’νε, τα μανουσάκια τ’έμορφα τη γής το χρώμαν φέρ’νε. Τέρεν να πάς αποκατάν’, εκειάν’ σα Θεοστράτια, και μόνασον ακεί απάν’ σ’αγγελικά παλάτια.                                         Μεσαρέτες