- …εψόφεσεν ο σκύλον -

Ποντιακά : ₪ Κοπάδ’ μ’αι(γ)ιδοπρόατα ερίαζεν ο σκύλον, ετέρνεν την δουλείαν ατ’ με πάθος και με ζήλον. Τσοπάνος ’κ’εχρειάσκουτον ατός έτον ο τσοπάνον, μερονυχτί’ ε(γ)ίνουτον κλεφτάντων ο τουσμάνον. Ο « άρχοντας » τη κοπαδί’ αργάτες ση δουλείαν, μίαν αδά, μίαν εκεί ’κ’εκάθουτον καμμίαν. Οι λύκ’ επαραμόνευαν να τρών’ έναν αρνόπον τον « άρχονταν » σίτ’ έλεπαν έφευαν σ’άλλον τόπον. Με το κιφάλ’ν’ατ’ υψηλά έμορφα επορπάτ’νεν, ο « άρχοντας » τη κοπαδί’ καλόν ναμούσ’ εκράτ’νεν. Έρθεν η ώρα και η στιγμή γu να πουλούν τον βίον, ο σκύλον έν’ για λύπησην ’κί πάει σ’άλλο χωρίον. Έρθεν σου νοικοκύρ’ τ’οσπίτ’ σο κατωθύρ’ εκάτσεν, νέ τρώει, νέ πίν’ και νέ υλάζ’, το στόμαν ατ’ εσπάλτσεν. Έναν πρωί άρ’ ύλαξεν, προτού εβγαίν’ ο ήλιον, σκούμες και ντό ελέπωμε ; …εψόφεσεν ο σκύλον ! ₪ Από το βιβλίο μου : Ποντιακοί Στοχασμοί       Δaρμενείας - Μασχαρείας - Τραγωδίας                     Copyright© 2006

Ερμηνεία : ₪ Κοπάδι με γιδοπρόβατα φύλαγε ένας σκύλος, δούλευε πάντα αθόρυβα με πάθος και με ζήλο. Τσοπάνης δεν χρειαζότανε αυτός ήταν ο τσοπάνος, νύχτα – μέρα γινότανε κλεφτών εχθρός μεγάλος. Ο «άρχοντας» του κοπαδιού σωστός επιτελάρχης, τη μια εδώ, την άλλη εκεί, μεσ’στη δουλειά εργάτης. Οι λύκοι όλο καρτερούν αρνάκι για ν’αρπάξουν, τον «άρχοντα» μόλις θα δούν’ το δρόμο τους θ’αλάξουν. Με το κεφάλι του ψηλά όμορφα περπατούσε, ο «άρχοντας» του κοπαδιού καλό προφίλ κρατούσε. Ήρθε η ώρα κ’η στιγμή το βίο να πουλήσουν, ο σκύλος όμως δυστροπεί δε θέλει να χωρίσουν. Ήρθε σπίτι και κάθισε έξω από την πόρτα, δεν έφαγε δε γάβγισε το έκλεισε το στόμα. Ένα πρωί ακούστηκε, πριν ανατείλει ο ήλιος, ξυπνήσαμε και είδαμε πως ψόφησε ο σκύλος ! ₪ Ο Μεσαρέτες