-ΠΟΝΤΟΣ- Δάκρυ ψυχής...

-ΠΟΝΤΟΣ-           Δάκρυ ψυχής… Συνοπτική ιστορική αναδρομή του  Ποντιακού  Ελληνισμού από την Μυθολογία ως σήμερα γραμμένη απλά σε 17 μικρά κεφάλαια. Κεφάλαιο 16 - ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΜΑΣ - Στις 18 Οκτώβρη 1918, μετά την ήττα του άξονα και τη συνθήκη του Μούδρου οι σύμμαχοι έπεσαν γύρω από το ˝πτώμα του μεγάλου ασθενούς˝, με στόχο τον διαμελισμό του. Οι Άγγλοι που μπήκαν πρώτοι στο Βόσπορο, έπεισαν τον Σουλτάνο και παραδόθηκε σ’ αυτούς. Έτσι οι Άγγλοι αντικατέστησαν τους Γερμανούς στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ Γάλλοι και Ιταλοί παραμερίστηκαν, γεγονός που οδήγησε σε διαμάχη μεταξύ των συμμάχων. Στο πρόσωπο του ικανού στρατιωτικού Κεμάλ που εκπροσωπούσε το Νεοτουρκικό κράτος βρέθηκε το νέο ˝αφεντικό˝ και έτσι άρχισε το παζάρι των συμφερόντων. Βέβαια, με την Συνθήκη, αναπτερώθηκαν και οι ελπίδες των Ποντίων για την ίδρυση της ″Δημοκρατίας του Πόντου″. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ουίλσον δήλωσε ότι ο Πόντος πρέπει να γίνει ανεξάρτητο κράτος. Όμως οι μελλοντικοί σχεδιασμοί, για τα συμφέροντα της Αμερικανικής πολιτικής έδειξαν ότι ήθελαν να διατηρηθεί η ακεραιότητα της Τουρκίας. Έτσι, όταν παρέδωσαν στις Κεμαλικές αρχές, Πόντιους αντάρτες που είχαν καταφύγει σε αμερικανικά ναυλωμένα πλοία στο λιμάνι της Σαμψούντας, αποκάλυψαν τη φιλοτουρκική τους πολιτική. Στη μικρασιατική καταστροφή, ο στόχος επίθεσης προς την Άγκυρα ήταν επιτελικός σχεδιασμός των Εγγλέζων. Επιτελικός σχεδιασμός των συμμάχων μας, ήταν και η αποβίβαση των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη, όπου στις 15/5/1919 λειτούργησαν ως εντολοδόχος-τοποτηρητής, μετά από απόφαση των συμμαχικών δυνάμεων (Διάσκεψη Ειρήνης 5/5/1919). Την άνοιξη του 1921 ο Κεμάλ, παραχωρεί τις πετρελαιοφόρες περιοχές της Μοσούλης στους Άγγλους και αυτοί με την σειρά τους εγκαταλείπουν τη σύμμαχο Ελλάδα. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 το πρωί, οι Τούρκοι μπήκαν στη Σμύρνη και μετά από σφαγές του άμαχου πληθυσμού, έκαψαν αυτό το στολίδι της Ανατολής. Στο λιμάνι της Σμύρνης ήταν αγκυροβολημένα 21 συμμαχικά πλοία (11 αγγλικά, 5 γαλλικά, 3 των Η.Π.Α. και 2 ιταλικά). Αξιωματικοί και οπλίτες παρακολουθούσαν απαθείς το μακάβριο θέαμα. Προηγουμένως, Έλληνες Μικρασιάτες, προβλέποντας την επερχόμενη καταστροφή, ζήτησαν από τους τρεις συμμάχους μας Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, πρωτοβουλία για τη δημιουργία Μικρασιατικού κράτους, με πρωτεύουσα τη Σμύρνη,όμως το αίτημα των Μικρασιατών απερρίφθη από τους συμμάχους μας Σε απόγνωση η ελληνική κυβέρνηση, αποφασίζει να καταλάβει την Κωνστ/πολη  από τα στενά του Βοσπόρου, στέλνοντας στρατό στην Θράκη, Αμέσως έχουμε την αντίδραση των συμμάχων μας, απειλώντας μας, με πόλεμο ! (Β.19 σελ.924) Ο βρετανός πρωθυπ/ργός Λόυδ Τζώρτζ, στη συνεδρίαση της 4-8-22 στη βουλή των Κοινοτήτων είπε: ″Εάν ημείς δεν ευρισκόμεθα εκεί, (Κωνστ/πολη) η Ελλάς ηδύνατο να καταλάβει την πρωτεύουσα εντός ελαχίστων ημερών″ (Β1 σ.173,400 ). Ο Τσώρτσιλ αναφερόμενος για το ίδιο θέμα μεταξύ άλλων είπε : ˝ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Έλληνες ήσαν εις θέσιν να καταλάβουν την Κωνστ/πολιν και μόνη δε η απειλή της επιχειρήσεως που ανακοίνωσαν, κατετάραξε τους Τούρκους ˝ ( Βιβλίο 1 σελ.172 ). Είναι απορίας άξιον και θέμα προς διερεύνηση, το πώς ένας κοινός άνθρωπος, ικανός βέβαια στρατιωτικός αλλά ένας ! ο Μουσταφά Κεμάλ, κατάφερε να ˝τιθασεύσει και να στοιχίσει˝ τα κολοσσιαία αυτά συμφέροντα, σε βάρος ενός άλλου έθνους ! Η διάσκεψη της Λωζάννης, ξεκίνησε στις 21 Νοέμβρη 1922. Πήραν μέρος οι δυνάμεις της Αντάντ, Αγγλία, Γαλλία, η…ηττημένη Ελλάδα! η…νικήτρια Τουρκία!, η Σοβιετική Ένωση, οι Η.Π.Α. η Ιταλία, η Ρουμανία, το Βέλγιο, η Ιαπωνία, η Γιουγκοσλαβία και η Πορτογαλία. Στις 31-1-1923 υπογράφηκε από τη διάσκεψη η σύμβαση ανταλλαγής των πληθυσμών(Mutereke oltou), ˝το μεγαλύτερο παζάρι ανθρώπων και χρυσών λιρών˝. Οι περιουσίες των προσφύγων και η διαχείριση αυτών περιερχόταν στη δικαιοδοσία των ενδιαφερόμενων κρατών Ελλάδας και Τουρκίας. Νομιμοποιήθηκε έτσι η ανταλλαγή των πληθυσμών και έγινε μέσο επίλυσης των διαφορών μεταξύ των λαών. Στις 24 Ιουλίου 1923 γράφτηκε στη Λωζάννη η τελευταία πράξη ενός έργου που επιβράβευε τη νίκη ενός εθνικιστή κατακτητή, σφαγέα και διώκτη των χριστιανικών πληθυσμών. -ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ- Οι Έλληνες οφείλουν να διδάσκονται από την ιστορία τους και να θυμού- νται ιστορικά τραυματικά γεγονότα. Γιατί ˝όποιος ξεχνάει το παρελθόν, δεν έχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον˝. Μαθαίνουμε για τους ηρωικούς αγώνες των προγόνων μας και διδασκόμαστε από τα λάθη, για να μην ξαναζήσουμε, μικρασιατική καταστροφή, κυπριακή τραγωδία, βαρβαρότητες και γενοκτονίες, γιατί η ιστορία εκδικείται όσους την αγνοούν. Εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός της ειρήνης, δε θυμόμαστε για να εκδικηθούμε, γιατί, όπως έλεγε ο Γκάντι, με το ˝ οφθαλμόν αντί οφθαλμού ˝ θα καταλήξουμε να τυφλωθούμε όλοι. Είμαστε ένα γένος που ξέρουμε τι σημαίνει, σκλαβιά, προσφυγιά διωγμός, σφαγές, γενοκτονία, φασισμός. Πρώτοι αποδεχθήκαμε τη θρησκεία της αγάπης και πρώτοι εφαρμόσαμε τη Δημοκρατία και τις πανανθρώπινες σχέσεις και ιδέες, γι’αυτό θυμόμαστε και λειτουργούμε με γνώμονα τις μνήμες. Πόντιοι και Μικρασιάτες άφησαν στην αρχέγονη πατρίδα τους τεράστιες περιουσίες και πλούτη, που αποκτήθηκαν μετά από επίπονη εργασία και αγάπη για δημιουργία και ζωή. Ήταν οι δακτυλοδεικτούμενοι νοικοκυραίοι κάθε περιοχής και οι κορυφαίοι οικογενειάρχες στην πόλη ή το χωριό τους. Κυνηγημένοι χωρίς να δικαιωθούν με ιδιοκτησιακά δικαιώματα, δεν μπόρεσαν να μεταφέρουν τα υλικά αυτά αγαθά για την αναδιοργάνωση τόσον των ιδίων όσον και της Μητέρας Ελλάδας. Ναι ! ο ερχομός τους στην αρχή, ήταν βαρύ φορτίο για την Ελλάδα, η οποία από πληθυσμό 4.800 εκ. κατοίκων επωμίστηκε το επιπλέον βάρος των 1,5 εκ. προσφύγων. Στη συνέχεια όμως θα αποδειχθεί ότι το αρχικό αυτό βάρος έγινε ευλογία Θεού. Οι Πόντιοι εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα σε άγονες ορεινές περιοχές  όπου " με το γριζομάκελλον, τ’αλέτρ’ και μ’έναν τέκ βούδ " που τους δόθηκαν, δούλεψαν την άγονη γη, και την έκαναν γόνιμη. Παράλληλα στα βόρεια-ανατολικά σύνορά μας, έγιναν ισόβιοι ακρίτες, φρουροί του έθνους με πολιτική περιβολή. Ο αείμνηστος Χαράλαμπος Κιαγχίδης στο βιβλίο του˝Ιστορία της παλαιάς και νέας Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα ˝ αναφέρει τα εξής ׃ Κατά τον απολογισμό του ελληνικού κράτους το 1929 οι συνολικές δαπάνες για τους πρόσφυγες έφθασαν το ποσό των 7.253 δις δρχ., η δε εισφορά των προσφύγων προς το ελληνικό Δημόσιο έφθασε το ποσό των 8.600 δις δρχ. Έτσι προκύπτει ότι εντός 6 ετών είχε πλεόνασμα 1.347δις δρχ. Τον Μάρτη του 1925, ο τότε Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδος Α. Διομήδης μιλώντας στη γενική συνέλευση των μετόχων είπε : Ο προσφυγικός κόσμος αρχίζει να μεταβάλλεται σε ενεργό στοιχείο της παραγωγής. Ποτέ η Ελλάς δεν εμφάνισε τέτοια καλλιεργητική δράση της οποίας κύριος παράγων υπήρξε ο προσφυγικός κόσμος και η γη της Ελλάδας αξιοποιήθηκε. Άλλος διοικητής της ίδιας Τράπεζας, ο κ. Ιωάννης Δροσόπουλος στον απολογισμό του έτους 1931 είπε τα εξής: Ο σχετικός απολογισμός των λίγων τελευταίων ετών, υπερβαίνει σε προσπάθεια, πολλών δεκαετηρίδων. Από επίσημα στατιστικά στοιχεία αποδεικνύεται, ότι ο εθνικός πλούτος, που προήλθε από την καλλιέργεια καπνού από τους πρόσφυγες αυξήθηκε στα 3 πρώτα έτη κατά 14 εκατομμύρια αγγλικές λίρες Αγγλίας.  (Βιβλ.9 σελ.20 ) Όπως αναφέρει το βιβλίο Β.19 σελ.928 ο τότε πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος, μιλώντας στη Βουλή των Ελλήνων το 1930 είπε: ″Με την ανταλλάξιμον περιουσία των προσφύγων εξοφλήσαμε το πολεμικό χρέος της Ελλάδος προς την Τουρκία˝ στη συνέχεια ˝Η Τουρκία έλαβε και το προάστιο τής Ανδριανουπόλεως Καραγάτς δια των μεταθέσεων των συνόρων της, δυτικότερα και αντ’αυτού η Ελλάς δεν κατέβαλεν ουδεμίαν πολεμικήν αποζημίωσιν. Επίσης αι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος επεστράφησαν εις την Τουρκίαν υπό τον όρον ιδιαιτέρου διοικητικού καθεστώτος˝. Ναι οι ανάγκες του έθνους απαιτούσαν θυσίες, γι’αυτό οι πρόσφυγες δεν ζήτησαν αποζημίωση, απεναντίας πλήρωσαν και εξωτερικά χρεοδάνεια, συμβάλλοντας έτσι, στην ανόρθωση της πατρίδας μας, ζητώντας μόνο "θύμηση μνήμης ". Το έγκλημα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δικαιούται μνήμης. Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες Έλληνες του Πόντου θυσιασμένοι στο βωμό της βαρβαρότητας περιμένουν τη " θύμηση " για να μας μεταφέρουν το " όχι πια πόλεμος, όχι άλλο βαρβαρότητες, όχι άλλες γενοκτονίες ". Άλλες πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες Πόντιοι πρόσφυγες, που ήρθαν κυνηγημένοι στην Ελλάδα από τον Πόντο, ζητούν την αποκατάσταση και την δικαίωση της μνήμης και της αλήθειας. Μεσαρέτες Αναφερόμενα Βιβλία: Β1: Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας. Αγγελομάτης Εμ.Χρ.1971 Β9:Ιστορία της παλαιάς και νέας Ι.Μ.Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα Κιαγχίδης Χ. Β19:Επίτομος Ιστορία του  Ελληνικού Έθνους.  Παπαρηγόπουλος Κ.1955 Από το βιβλίο μου : Πόντος ο Ελληνικός                                                                                                                                                                               Ηρώων-Αγίων και Φιλοσόφων γη                 Copyright© 2007