Ν’αϊλί σ’εκείνο το δεντρόν
ντο "τρώει" αξιναρέαν,
πάντα θα "κλαίει" και θα "ματών’"
α’σή γεράν μερέαν.
Α’σ’όλια το πολλά βαρύν’
είν’ τ’ανθρωπί’ τα δάκρυα,
ετότε λύεται η ψ'ή
και ξύετ’ α’σ’ομμάτια.
Ομμάτια...άλλο μ’ελέπετεν,
ομμάτια...άλλο μη κλαίτεν,
ατά εσείν ντ'εξέρετεν
σην ψ'ήν…τιδέν μη λέτεν.
Μεσαρέτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου