- ΠΟΝΤΟΣ - Δάκρυ ψυχής...

Δάκρυ ψυχής… Όταν, ακούς, διαβάζεις, ερευνάς, γράφεις κι’αναστενάζεις. Αν έχεις δυνατούς δεσμούς, τότε πονάς ! Λιώνει η ψυχή σου μονομιάς κι’ολόκληρος σπαράζεις. Δε γράφει χέρι τη γραφή, λιώνει και γράφει η ψυχή τα πάθη ολόκληρης γενιάς στην κάμινο της προσφυγιάς. Γενιάς π’αρπάξανε τη γη, μάνα, πατέρα και παιδί και σύγκορμος τρομάζεις. Σ’αυτήν τη μάταιη ζωή αυτά που γράφει η ψυχή   στο νου σου να φωλιάζεις.                                               Ο Μεσαρέτες  -ΠΟΝΤΟΣ-             Δάκρυ ψυχής… Συνοπτική ιστορική αναδρομή του  Ποντιακού  Ελληνισμού από την Μυθολογία ως σήμερα γραμμένη απλά σε 17 μικρά κεφάλαια.  Τέλος κάθε μήνα ένα κεφάλαιο. Κεφάλαιο 1 - ΠΟΝΤΟΣ Ο ΜΥΘΙΚΟΣ – Ο Πόντος υπήρξε ο παραμυθένιος απρόσιτος τόπος, που κέντριζε πάντα τη φαντασία με τους πλούσιους μύθους και τις ιστορίες του. Παράλληλα, ο ευλογημένος αυτός τόπος, ήταν μία αστείρευτη πηγή φυσικών και ορυκτών προϊόντων. Ο Στράβων, θαυμάζοντας τον πλούτο και την αφθονία της γης, του τόπου αυτού, τον αποκαλεί ˝Μυθικό κήπο˝ και χαρακτηριστικά αναφέρει ότι, ποτέ ο Πόντος δε γνώρισε την πείνα . Πολλά άνθη του Πόντου, είναι άγνωστα στον ελλαδικό χώρο, όπως η ποντική αζαλέα, τα θύμπιρα (είδος θυμαριού) και τα τουτουγάδας - δάκρυα της Παναγίας ( τα αμάραντα ) - που ευδοκιμούν σε ορεινά δροσερά μέρη. Η χώρα αυτή, πριν επονομασθεί Πόντος, ήταν αμυδρά γνωστή με το μυθικό όνομα της Κολχίδας, ο γνωστός προορισμός του Φρίξου και της Έλλης, με το θεόσταλτο κριάρι. Στον Πόντο ήταν το περίφημο παλάτι του βασιλιά Αιήτη, που όλα τα χρυσά στολίδια του, τα είχε φτιάξει ο Ήφαιστος, για να ευχαριστήσει τον Θεό Ήλιο, τον πατέρα του Αιήτη. Ανάμεσα στα στολίδια σε μια ασπίδα, ήταν χαραγμένος κυκλικά ο χορός των Ποντίων ˝ Διπάτ ˝. Στον Πόντο, τον θεωρούμενο απρόσιτο τόπο, κατέφυγε η κακιά μητριά του Φρίξου και της Έλλης, η Ινώ, για να αποφύγει το θυμό και την οργή της προστάτιδας θεάς της μητρότητας, Ήρας. Στον Πόντο, επίσης, πήγε η Φιλύρα, η κόρη του Ωκεανού και κρύφτηκε στο νησάκι Φιλυρηίδα, προκειμένου να αποφύγει την ερωτική παρενόχληση του Κρόνου. Ο Θεός όμως, μεταμορφώθηκε σε άλογο και συνδέθηκε ερωτικά μαζί της. Στο νησί πήγε εξαγριωμένη και η Ρέα, η γυναίκα του Κρόνου, κυνηγώντας τους. Τότε η Φιλύρα πανικόβλητη έφυγε και πήγε στο βουνό Πήλιο, όπου γέννησε τον Κένταυρο Χείρωνα, μισό άνθρωπο και μισό άλογο. Αργότερα ο Χείρωνας συνδέθηκε με την Αργοναυτική εκστρατεία, ανέλαβε την προστασία του Ιάσονα, συμβουλεύοντάς τον, για τις κακοτοπιές και την επικινδυνότητα του ταξιδιού τους στην Κολχίδα. Το 1263 π.Χ. έγινε η Αργοναυτική εκστρατεία για την Κολχίδα, με αρχηγό τον Μινύα Ιάσονα από την γενιά του Προμηθέα. Πήραν μέρος οι ήρωες ׃ Ορφέας, Ηρακλής, Τίφυς, Κάστορας και Πολυδεύκης, Πολύφημος, Αστερίωνας, Τελαμώνας, Ζήθος, Οιλέας, Άδμητος, Ίδας, Εύρυτος, Ζήτης, Ραδάμαθος, Άργος ο γιος του Φρίξου που κατασκεύασε την Αργώ κ.ά. Στην Κολχίδα, ο Ιάσονας γνώρισε την κόρη του Αιήτη και της Ιδυίας τη Μήδεια, που τον ερωτεύτηκε και τον βοήθησε να πάρει το ˝Χρυσόμαλλο δέρας˝. Αργότερα θα έχουμε το δράμα της δολοφονίας των παιδιών της, Μέρμερου και Φέρητα, που θα εμπνεύσει τον Ευριπίδη στο έργο του, ˝Μήδεια˝. Όπως μας αναφέρει ο Πίνδαρος, οι Αμαζόνες ζούσαν και δρούσαν, πριν από το 2300 π.Χ. στην αρχαία Θεμίσκυρα στις εκβολές του ποταμού Θερμώδοντα του Πόντου και στο νησί του Άρη, την Αρητιάδα, κοντά στο λιμάνι της Κερασούντας είχαν το γυμναστήριο ορμητήριο τους. Ονόματα αρχαίων πόλεων της Ιωνίας και Αιολίδας׃ Σμήρνη, Έφεσσος, Κύμη, Μύρινα, Πριήνη, Μυτιλήνη, Μίλητος, Λίδια, Μυσία, Νίκαια κ.ά. είναι όλα ονόματα Αμαζόνων. Την Αμαζόνα Αντιόπη ερωτεύτηκε ο Θησέας και ο τραγικός θάνατος του γιου τους, θα εμπνεύσει τον Ευριπίδη στο έργο του,˝Ιππόλυτος˝. Στον Πόντο εκστράτευσε ο Ηρακλής, με τα φημισμένα παλληκάρια του, Θησέα, Τελαμώνα, Ιόλαο, Πηλέα, Ύλα, Κίο κ.ά. για να πάρει από την Βασίλισσα των Αμαζόνων, την Ιππολύτη, την περίφημη ζώνη της, που ήταν δώρο του πατέρα της, του θεού Άρη και να τη φέρει στις Μυκήνες, στον Ευρυσθέα, για να το δώσει δώρο στην κόρη του, την Αδμήτη ( 9ος άθλος ). Προηγουμένως οι Αργοναύτες αποβιβάστηκαν στο νησί του Άρη. Ένα μεγάλο πουλί πέταξε πάνω τους και μια φτερούγα του, χάλκινη άστραψε και μπήχτηκε σα σαΐτα σουβλερή στον ώμο του ήρωα Οιλέα. Ναι ! ήταν οι Στυμφαλίδες όρνιθες. Η θύμηση όλων αυτών, δείχνει την αρχαιότητα του εκεί πολιτισμού και τη συχνότητα της επικοινωνίας των Ελλήνων της Ελλάδος, προς τους εκεί επίσης Έλληνες της χώρας αυτής.                                                                                                       Ο Μεσαρέτες                                                 Από το βιβλίο μου : Πόντος ο Ελληνικός           Ηρώων-Αγίων και Φιλοσόφων γη                 Copyright© 2007